Groei, groei, groei…..is al heel lang de mantra van de economie, van de economen, van de politici en van de bedrijven. Laten de nieuwste ontwikkelingen echter niet zien dat de werking van de groei-mantra zich naar haar einde sleept? De groei-curve is dieper gebroken dan ooit in de laatste honderd jaar en de vraag is of die zich ooit gaat herstellen. De grote groeimarkt van het toerisme, samen met de luchtvaart, lijkt bijna dodelijk getroffen. Naast de vraagtekens die bij de mega-productie in landbouw en veeteelt worden gesteld, is de onzekerheid over export van land- en veeteelt producten buiten de EU aan een enorm bedrijfsrisico gebonden. De toekomst van de horeca en van grote evenementen ziet er bleekjes uit. En de dienstensector van zorg en onderwijs smeekt om een visie die toekomstbestendig is. Neem daarbij de maatregelen die nodig zijn om de klimaatverandering het hoofd te bieden en we zien dat de groei-mantra door alle gebeurtenissen en toekomstscenario’s nu al zo goed als de nek omgedraaid moet zijn.
Een paar duizend jaar later worden we evolutionair gedwongen om de volgende stap in samenleven te zetten. We zien dat gebeuren in de beweging waar centrale macht verschuift naar decentrale macht en centraal gezag faalt en overgenomen wordt door individuele verantwoordelijkheid. De populaire machtsmantra van ‘meer en meer’ is niet alleen haar aantrekkingskracht aan het verliezen, maar ook haar geloofwaardigheid (‘als pensioenen al niet meer zeker zijn, wat wel?’).Welk principe is dan het principe van de toekomst?
Onze huidige maatschappij functioneert op de meeste gebieden op basis van principes van concurrentie en competitie. Het begint soms al in het gezin, de school gooit er een schepje bovenop met cijfers en toetsen, de maatschappij dwingt ons alles te bezien in termen van status, rijkdom en succes, en in ons leven en werk is het opbotsen tegen ellebogen, discriminatie, glazen plafonds, valse beloften, vernedering en zoveel meer. Met als gevolg een burn-out als we ondanks al ons harde werk geen erkenning krijgen, een depressie als we te weinig likes verzamelen, dat we gaan dwarsliggen of een rechtszaak of scheiding beginnen als we ons gelijk niet krijgen…..‘iedereen is tegen mij’.
Als competitie verantwoordelijk is voor alle tegenslagen in het leven is het volgende logische principe van leven samenleven in onze samenleving. Competitie gaat samen met disharmonie, samenleven gaat samen met harmonie.
Een basisinkomen voor iedereen is de beste uiting van harmonie voor iedereen. De tegenstanders van een basisinkomen willen competitie en daarmee ongelijkheid als zinvol principe van leven handhaven.
De burgerinitiatieven en de zzp’ers zijn goede voorbeelden van decentralisatie van macht en het nemen van persoonlijke verantwoordelijkheid. Het is in deze wrang dat de zzp’ers een onderdeel van de economie zijn die juist niet mag groeien en op allerlei wijzen tegengewerkt wordt (met de beste bedoelingen uiteraard).Als we echter verder uitzoomen zien we dat als mannen kwantiteit najagen, vrouwen kwaliteit omarmen. Als kwantiteit niet meer haalbaar is dan is het logisch dat kwaliteit de oplossing is voor een haalbare toekomst. Het tijdperk van de basisprincipes van de man loopt ten einde en gelukkig is het tijdperk van de vrouw al begonnen. We zijn als individu al een jaar of 60 vrij, het is nu de tijd om macht en rijkdom evenwichtig te verdelen. Het huidige machtssysteem gaat er van uit dat wij mensen niet te vertrouwen zijn en stevig in toom moeten worden gehouden, maar het tegendeel is waar: wij zijn als mens klaar om verantwoordelijkheid te nemen voor ons leven en het leven om ons heen. De wijsheid van de massa is al lang bewezen en Rutger Bregman toont met zijn bestseller aan dat mensen deugen. Groei in kwaliteit heeft de toekomst, is de toekomst.
In het manifest van de Vrouwenpartij staan de principes van eenheid, harmonie en samenwerking als basisprincipes voor de toekomst.
