Commentaar Vrouwenpartij: uitstekend stuk uit de Groene Amsterdammer! Het geeft het kader aan waarbinnen de meeste politieke partijen het populisme hebben omarmd en daarmee de democratie stevig hebben uitgehold. Waarden, universele waarden als eerlijkheid, compassie, verantwoordelijkheid, de menselijke maat, zijn ingeleverd en verruild voor de waan van de dag, voor het naar de mond praten van de ontevreden kiezer, het wantrouwen van de burger en onvergeeflijke oneerlijkheid, zelfs gemeenheid en discriminatie van de staat zelf.
De geschiedenis begon met de respectabele middenpartij de VVD die onder Wiegel koos voor het Amerikaanse voorbeeld van populisme in de politiek en zo uitgroeide tot grote en zelfs grootste partij. De partij voor de middenstand en de rijken was opeens ook goed voor de minder bedeelden. De PvdA had geen gedegen progressief antwoord en laveerde maar een beetje mee door op te schuiven naar het centrum en verloor haar aanhang. Het CDA, hoeksteen van de samenleving, is ook overstag gegaan waarbij de populistische inslag als hoeksteen de partij moest redden. Rechtschapen partijen als D’66 en GroenLinks zijn gelukkig trouw gebleven aan hun waarden. Maar we zijn zo wel aangeland bij het pure populisme van PVV en Forum dat tegenwoordig de inhoud van de politiek bepaalt.
We hebben de laatste 4 jaar gezien waar dit populisme toe kan leiden. Een catastrofale Brexit en de VS die de controle over haar burgers dreigt te verliezen, haar plaats in de wereld verloren heeft, terwijl een groot deel van haar burgers ongekend leed is aangedaan. En laten we niet vergeten de miljardairs die tijdens die periode ongekend rijker zijn geworden. Kunnen we de conclusie trekken dat het populisme de rijken rijker maakt en de minderbedeelden armer?
De Vrouwenpartij denkt dat het populisme alleen goed verslagen, dan wel teruggedrongen kan worden, door het invoeren van een basisinkomen voor iedereen. Een basisinkomen is een definitief gebaar van vertrouwen. Het is ook het juiste gebaar van een overheid die zich terugtrekt uit de betutteling en regulering van de burger.
Navolgend is er een tweede grote stap om het vertrouwen van de burger terug te winnen. Het schrappen van 80% van de regels waarvan men vindt dat die nodig zijn om de burger te controleren. Bij alle affaires is gebleken dat het misbruik minder dan 1% bedraagt. Het is krankzinnig om miljarden aan kosten te maken om een beperkt aantal miljoenen te besparen. Geen bedrijf in Nederland functioneert op die wijze, maar de overheid die geen winst en verlies basis kent, kan wel zo functioneren en er niet op worden afgerekend.
De controle grotendeels schrappen levert minimaal tientallen miljarden op (die aan het basisinkomen kan worden besteed) en schrapt daarmee ook een deel van de 25% van alle banen in Nederland waarin de werker zich nutteloos voelt omdat hij niets bijdraagt met zinloos werk.
Voorbeeld: hoeveel dienstverleners, zoals agenten en zorgverleners, zitten 25 tot 50% achter hun bureau en computer om verslag te doen van hun werk? Zoals zorgverleners die elke 5 minuten van hun werk moeten verantwoorden! Kunnen zij niet beter ingezet worden waar het echt nodig is? Zeker in deze tijden van crisis.
Artikel de Groene Amsterdammer:
De Toeslagenwet was het gevolg van overspannen daadkracht
De populistische drift
Bron: de Groene Amsterdammer
20 januari 2021
Marcel ten Hooven
De toeslagenaffaire laat zien hoe het populistische wantrouwen tegenover burgers de politiek de afgelopen jaren infecteerde. Wat meer wantrouwen graag, zei de Kamer van links tot rechts tegen het kabinet.
Jammer is dat, schreef Tommy Wieringa in zijn NRC-column: pas nu het leed is geschied, hoor je in politiek Den Haag alom spijtbetuigingen over hoe de overheid in de toeslagenaffaire ‘de menselijke maat’ uit het oog was verloren. ‘Vooraan in het proces hoor je nooit iemand over de menselijke maat’, aldus Wieringa.
Voor ‘menselijke maat’ kun je ook ‘vertrouwen’ lezen. Unisono wordt er aan het Binnenhof gezegd dat de overheid voortaan meer vertrouwen in de burgers moet hebben, nu uit het onderzoeksrapport ‘Ongekend onrecht’ blijkt hoe meedogenloos de Belastingdienst te werk ging in de bestrijding van mogelijke fraude met de kinderopvangtoeslag: een vergeten handtekening kon al voldoende zijn om ouders als laaienlichters te behandelen en voor straf financieel kaal te plukken.
Ook hier geldt: waarom begon niemand aan het begin van het proces over dat vertrouwen? Toen, in 2013, op het hoogtepunt van de mediahype over mogelijk misbruik van de opvangtoeslag, verweet de Tweede Kamer het kabinet juist naïeve goedgelovigheid in de relatie met de burgers. Wat meer wantrouwen graag, zei de Kamer van links tot rechts tegen het kabinet.
Wieringa heeft gelijk: in de politiek komt het berouw wel vaker na de zonde. Op zich is dat een inherent risico van politiek handelen: beleid maken is het zoeken naar de juiste oplossing voor maatschappelijke problemen en dat kan gepaard gaan met vallen, opstaan en het leren van gemaakte fouten. Om dat risico te verkleinen zijn in de wetgevingsprocedure bewust vertragende tussenstappen ingebouwd, zoals de verplichte adviesaanvrage bij de Raad van State en de schriftelijke vraag- en antwoordronde tussen de Kamer en het kabinet.
De achterliggende gedachte is dat die procedure voldoende tijd en ruimte moet bieden om het historische geheugen zijn werk te laten doen, na te denken en te wikken en wegen, vóórdat het kabinet het groene licht krijgt om een wet uit te voeren. De wet moet zo immuun mogelijk worden gemaakt voor de waan van de dag.
Uit opinie stuk met gelijke strekking in de NRC van 25 januari van Leo Lucassen, directeur van het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis en hoogleraar te Leiden:
‘Kortom, de manier waarop radicaal-rechtse politici de coronacrisis misbruiken om hun politieke boodschap uit te venten, laat opnieuw zien hoe problematisch hun gedachtegoed is voor een goed functionerende democratie. Want het gaat allang niet meer alleen om het opkomen voor gemarginaliseerde kiezers, maar vooral om het in diskrediet brengen van het hele democratische stelsel. Met als bij-effect dat de politie, als vermeende handlanger van de elite, steeds meer een legitiem doelwit wordt voor grof geweld. En waar die populistische politiek toe kan leiden, zien we in de VS, waar een belangrijk deel van de bevolking de overduidelijke winnaar Biden niet als president erkent.’
PVV en FVD hitsen relschoppers op
Bron: NRC.nl Opinie
25 januari 2021
