Commentaar Vrouwenpartij: een prachtige column over de stille revolutie van de introverte mens. Wij zijn blij met zulke columns, want de Vrouwenpartij is een partij van de zwijgende meerderheid, die zich hard maakt voor de zwijgende meerderheid. Het zijn de schreeuwers die het debat voeren, die leven om disharmonie te creëren en te verkopen als beter, die zelfreflectie uit hun woordenboek hebben geschrapt.
De rustige zwijgende meerderheid
Laat mensen die er niet om vragen met rust. Geeft ze een basisinkomen en help ze met alleenstaande moeder zijn, laat ze hun vrijwilligerswerk doen, laat ze mantelzorger zijn, laat ze buurthulp zijn, laat ze hun eigen groente verbouwen. Waarom kunnen wij niet beter voor de stille en zwijgende meerderheid zorgen? Onze hoop is hierbij dat Frans Timmermans het burgeronvriendelijke beleid kan keren. Kan gaan zorgen voor die grote groep minderbedeelden. Dat we de tijd dat de rijken en superrijken over de rug van armen mensen beschermd en verrijkt werden, achter ons kunnen laten.
De toekomst van rijkdom
Wij als Vrouwenpartij vragen ons af of er een parallel gaat ontstaan met de klimaatontwikkelingen. Het klimaat is in opstand gekomen. Die opstand wordt alleen erger en intenser en elke persoon zal getroffen worden door de gevolgen. Zal een zelfde ontwikkeling van de grond gaan komen ten aanzien van gewetenloze (zelf)verrijking?
Niet een gering aantal superrijken vraagt nu om hen meer en hoger te belasten. Zien zij de bui al hangen? Wat gaat klimaatimmigratie voor ons betekenen, wat gebeurt er als falende oogsten, inflatie blijven aanjagen, wat als een record aantal mensen onder de armoedegrens terecht komt, wat als de zorg tot ver onder het noodzakelijk minimum daalt*, terwijl bedrijven recordwinsten en recordbedragen blijven uitkeren aan aandeelhouders die niet hoeven werken voor hun geld?
Wij als Vrouwenpartij denken dat als we al die zaken te boven willen komen, dat we dringend voor elkaar en voor de planeet moeten gaan zorgen. Delen is hierbij het toverwoord. Verantwoordelijkheid nemen voor elkaar en voor onze omgeving. We kunnen niet wachten tot de zaken onherroepelijk beginnen in te storten, om maatregelen te gaan nemen. We kunnen er nu nog voor zorgen om alles om te gooien, want anders wordt het voor ons omgegooid. Eenheid, harmonie en samenwerking zijn de waarden die we hiervoor dienen te implementeren in ons leven en in onze samenleving.
* Lees hier het artikel uit de Groene: Goede ouderenzorg is er straks alleen nog voor de rijken?
Lees hier de column: Caroline van der Plas heeft buiten de stille revolutie van de introverten gerekend
Bron: volkskrant.nl
Emma Curvers
12 augustus 2023
Caroline van der Plas heeft buiten de stille revolutie van de introverten gerekend
Omdat het een mens soms allemaal eventjes te veel wordt, staat in het nieuwe Nijntje Museum een prikkelarme cabine. Terwijl mijn zoon buiten met bezems tegen peuters vocht, ben ik er even in gaan zitten. Het leek me meteen dat deze ruimte barstensvol politieke lading zat: een mooier symbool voor de kleinzerige rubbertegelgeneratie kun je je als populist niet wensen.
Toen de organisatie van de KEI-introductieweek in Groningen woensdag bekendmaakte dat ook de introweek dit jaar een prikkelarme ruimte heeft, tweette Caroline van der Plas dat haar generatie van de huidige jeugd ‘sneeuwvlokjes’ heeft gemaakt. Ze kreeg het aan de stok met mensen met adhd en autisme die al jaren pleiten voor dit soort ruimten, maar de organisatie noemde geen specifieke doelgroep voor de cabine. Ik denk dat Van der Plas met haar komkommertijd-tweet buiten een nog bredere beweging rekende: de stille revolutie van de introverten.
Toen zij tijdens de coronacrisis thuis beter uit de verf bleken te komen dan op kantoor, zijn introverte mensen zich tegen ieders verwachting in gaan verenigen, op sociale media. Het verschil tussen de intro’s en extra’s is, kort gezegd: introverten laden op door stilte en alleen zijn, extraverten leven op in een groep en staan liever in het middelpunt.
Dat introverten hun behoefte aan rust gingen cultiveren, heeft om te beginnen gezorgd voor een overweldigende hoeveelheid afzeggingen voor uw afscheidsborrels en vrijgezellenfeesten. Ook op populaire Instagramaccounts als die van @linda_meiden wordt jonge vrouwen verteld hoe ze hun plannen het beste kunnen afzeggen. Introvert zijn werd daarnaast een soort zelffelicitatie: voor mij geen koetjes en kalfjes, ik ben nu eenmaal diep. Uiteraard is de tegenstelling een beetje onzin: intro- en extraversie is een spectrum, zeggen psychologen.
Toch hebben de introverten van Instagram en TikTok een punt als ze spreken van de ‘tirannie van de extraverten’. Volgens hen bevoordeelt de maatschappij extraversie, omdat extraverten vaak leiders worden (in de Tweede Kamer bijvoorbeeld) en vervolgens het belang van extraverte kwaliteiten als teamwork, presentatie en communicatie overschatten. Nu zeggen introverten: heeft de wereld niet zoveel problemen die in stilte moeten worden opgelost? En: waarom bepalen extraverten eigenlijk wat leuk is?
Filosoof Michael Foley vroeg zich in Isn’t this fun? uit 2016 af waarom er toch zoveel mensen lol schenen te beleven aan dingen waaraan hij geen enkele lol beleefde. ‘Het definiërende kenmerk van fun is dat het een groepsactiviteit is’, schreef Foley. Dat gaat vaak gepaard met fysieke activiteit. Ik herinner mij dat ik op een teamuitje eens werd uitgedaagd zo lang mogelijk te planken tegen een vrouwelijke collega. Nu kan ik toevallig extreem lang planken, ik houd dat met gemák een kwartier vol, maar ik plank gewoon liever privé. De introverten van nu zouden tegen Foley zeggen dat lol is gekoloniseerd door extraverten.
Er is iets aan deze revolutie dat me voor de introverten inneemt, en het is niet alleen dat ik mij in hen herken: dat die zich ondanks henzelf voltrekt en dat hij zo beleefd verloopt, via memes waarin ze grapjes over zichzelf maken. Het protest van de weerbare mens hiertegen is even voorspelbaar als loos: deze ruimte kost hun niets, de maatschappij is gewoon steeds minder ingericht op hun stoerdoenerij.
Er zijn massa’s mensen op zoek naar prikkelarmoede: ‘prikkelarme rust’ maakt ook deel uit van het herstel van mensen met hersenletsel, en postcovid, en burn-out. Misschien ís de prikkelarme ruimte er dus niet eens voor een minderheid. Ik zag er al een op een festival, in een supermarkt en een theater.
Wat zegt het over een samenleving, dat ‘overprikkeld’ zoveel terrein van het woord ‘moe’ heeft ingepikt? Wat betekent het, als volwassen mensen massaal kleurboeken voor zichzelf kopen? Over dat soort dingen kun je nadenken in de prikkelarme cabine. Je mag er zelfs sikkeneuren over de jeugd. Wel in stilte.
Over de auteur
Emma Curvers is mediaverslaggever en columnist van de Volkskrant. Columnisten hebben de vrijheid hun mening te geven en hoeven zich niet te houden aan de journalistieke regels voor objectiviteit. Lees hier onze richtlijnen.
