Commentaar Vrouwenpartij: een prachtig en realistisch artikel van Follow the Money (FTM) over hoe Elsevier EW haar lezers en daarmee Nederland in de maling kan nemen. Het lijkt dat het kwaliteitsblad voor intellectueel Nederland gevallen is voor sensatienieuws. Of probeert het de verse PVV kiezer te paaien die de VVD in de steek heeft gelaten? Wordt EU bashing de populaire trend? Is het dat het zo de onderbuik lukt om zelfs intellectueel Nederland de maat te nemen? Leven de achterdocht.
Gelukkig voor ons doet Follow the Money aan waarheidsvinding en ontmaskert de sensatiezucht van EW op elk punt. Het tegenovergestelde van wat EW beweert blijkt waar te zijn. Alle beweringen weet FTM te weerleggen met gedegen onderzoek en rationele interpretatie van de beschikbare cijfers. EW ‘overtuigt’ door alle informatie die hun bewering tegenspreekt buiten het artikel te houden.
De onderbuik regeert
Voor de Vrouwenpartij is de grondslag van het artikel van EW een goed voorbeeld van hoe je mentale leugens kunt verkopen via de onderbuik.
Een paar onderbuik regels:
* Klaagzang is heel effectief om de onderbuik een verongelijkt gevoel te geven.
* Alles en iedereen de schuld geven van alles kan het doel ook niet missen.
* De onderbuik verheerlijkt de onmacht en frustratie van het slachtoffer gevoel.
* Ons grote gelijk vindt haar basis en steun in de onderbuik die bij velen het hoofd bestuurt.
Kortom gebruik de goedgelovige en strijdvaardige onderbuik om mentale twijfels buiten te sluiten en de zaak op te hitsen.
Doe je het volgens de onderbuik regels dan is succes verzekerd: de onderbuik volgt je.
Ons lot in eigen hand nemen
Hoe ontkom je aan de overtuigende aanpak van de onderbuik is natuurlijk de grote vraag. Het is logisch en te verwachten dat een negatieve instelling in je leven niet naar positieve resultaten zal leiden. Een positieve instelling is een vereiste om jezelf in je eigen leven niet dwars te zitten. Maar hoe voorkom je dat die negatieve wereld, ondanks al je goede bedoelingen, alsnog jouw leven bepaalt?
Het antwoord ligt in het thema decentralisatie van de Vrouwenpartij. In de wereld was eeuwenlang de toonaangevende beweging centralisatie. Maar aan die beweging zit stap voor stap een einde te komen. Decentralisatie is nu de meest toonaangevende beweging in de wereld.
We zien het in Den Haag waar verantwoordelijkheden worden doorgeschoven naar de gemeenten. We zien het in de opwekking van eigen energie. We zien het in de grote toename van ZZPers. We zien het in de nieuwe media waar wijzelf actief een rol kunnen spelen. We zien het bij streaming, waar wijzelf bepalen wat we willen zien. Wij zien het in op afstand werken.
Wat is de reden van die omslag? De Vrouwenpartij ziet dat de mens meer volwassen is geworden, meer een zelfstandig individu. De afhankelijkheid van de Kerk, de bemoeizuchtige omgeving en de bepalende cultuur is de laatste 60 jaar sterk afgenomen. De vrijheid voor de individuele mens is daardoor ongekend gegroeid. De vrouwen emancipatie is daar het beste voorbeeld van. De bijna oneindige groei aan keuzemogelijkheden zijn een ander in het oog springend voorbeeld. We kunnen ons leven invullen hoe we het willen. We kunnen zelfs zeggen dat we ons lot in eigen hand kunnen nemen, omdat al die factoren die ons lot vroeger bepaalden, weinig kracht en invloed meer hebben. Wij zijn degenen geworden die ‘alle’ keuzes in ons leven kunnen maken. En de keuzemogelijkheden zullen alleen maar toenemen, tot eigen controle over onze gezondheid toe.
Het antwoord op de onderbuik
Het antwoord op de invloed van onze onderbuik ligt bij onze wil. Als we ontevreden zijn over de uiterst gebrekkig functionerende overheid en ons vertrouwen een dieptepunt heeft bereikt, is tegenstemmen of rechts stemmen geen succesvolle optie. Ons leven in eigen hand nemen, niet afwachten maar positieve keuzes maken en vooral doen, is de instelling die een toekomst heeft en in lijn ligt met de ontwikkelingen die de wereld gaan redden.
Vergeet niet dat de onderbuik je nooit gelukkig kan maken. De onderbuik is een recept voor ellende. Je ontwikkelen in positiviteit zal je wel een gelukkig leven geven.
https://www.ftm.nl/
Bron: ftm.nl
Ties Joosten
5 maart 2024
Follow the Money: EW geeft ruim baan aan industriële klaagzang
Deze week luidt EW (het voormalige tijdschrift Elsevier) de noodklok over de teloorgang van de zware industrie. ‘Den Haag jaagt industrie het land uit’, staat in koeienletters op de cover.
Die waarschuwing wordt omarmd door mensen die zich al langer zorgen maken om de Nederlandse industrie. Remco de Boer, maker van de podcast Studio Energie, schrijft bijvoorbeeld op LinkedIn dat het ‘uitstekende en zeer sombere verhaal [..] precies beschrijft wat er mis gaat, en waarom.’ Volgens hem kan niemand nu nog zeggen ‘dat ze het niet zagen aankomen’.
Waar die somberheid vandaan komt is duidelijk. De EW-auteurs Nard Lodewijk en Victor Pak beschrijven hoe de zware industrie een aantal belasting- en heffingskortingen kwijtraakt. Op basis van een rapport van het onderzoeksbureau Ecorys (geschreven in opdracht van staalconcern Tata) concluderen ze dat grootverbruikers in Nederland over een paar jaar ‘minstens acht keer meer’ voor hun elektriciteit gaan betalen dan die in de ons omliggende landen.
Het artikel bevat een dramatische grafiek: nu betalen bedrijven in Nederland nog ietsje meer voor stroom dan die in Frankrijk en Duitsland, en ietsje minder dan die in België, maar straks is iedere verhouding zoek.
De Tweede Kamerleden Henri Bontenbal (CDA) en Silvio Erkens (VVD) stellen net als chemiereus Chemelot, Tata en de belangenorganisatie voor zakelijke energieverbruikers (VEMW) dat het gelijke speelveld ‘geweld wordt aangedaan’.
Klopt dit? Betaalt de Nederlandse industrie straks echt acht keer meer voor stroom dan vergelijkbare bedrijven in andere landen? Gaat het gelijke speelveld inderdaad op de schroothoop?
Ik vroeg het Ecorys-rapport op (dat Tata gelukkig snel deelde, dank daarvoor), dook in de regelingen en keek naar Europees beleid. En wat blijkt? De soep wordt een stuk minder heet gegeten dan ze wordt opgediend.
Om te beginnen: die grafiek klopt niet. EW wekt de suggestie dat de elektriciteitsprijzen in Nederland straks achtmaal hoger zijn, terwijl de data alleen de elektricteitsbelastingen in kaart brengen.
Dat maakt nogal uit: voor de grootindustrie bepalen belastingen maar een piepklein deel van de uiteindelijke energieprijs (minder dan 2 procent blijkt uit de data van Ecorys). Zelfs al zouden ze verachtvoudigen, dan nog exploderen de energiekosten niet zodanig als EW suggereert.
Een gelijker mondiaal speelveld
Goed, foutje waarschijnlijk. Online heeft EW de grafiek inmiddels aangepast (de lopende tekst niet).
Maar ook de suggestie dat de energiebelastingen straks hoger zijn dan in andere landen klopt niet helemaal. Of nou ja: EW laat belangrijke context onbenoemd. Om dat te begrijpen moeten we iets dieper de regelingen induiken.
Het artikel noemt twee belastingvrijstellingen voor de grootindustrie bij naam: de volumecorrectieregeling (VCR) en de indirecte kostencompensatie (IKC). Omdat Nederland die wil afschaffen moet de industrie meer belasting betalen en gaat het gelijke speelveld ten onder, schrijft het opinieblad.
Alleen, wie de achtergrond van die regelingen kent weet dat ze juist afgeschaft worden omwille van het gelijke speelveld. De schrijvers van het Ecorys-rapport benoemen dat ook, maar EW laat het achterwege.
De achtergrond van de indirecte kostencompensatie (IKC) is dat een stroomproducent extra moet betalen voor het verstoken van fossiele brandstoffen. Hij moet dan zogeheten emissierechten kopen waarvan hij de kosten verwerkt in de stroomprijs. Nederlandse bedrijven die veel stroom verbruiken, hebben daardoor hogere kosten dan bedrijven buiten Europa (waar ze geen emissierechten hoeven te kopen). Dit is een concurrentienadeel dat Nederland met de IKC wilde repareren.
Maar dit systeem verandert. Europa wil aan de buitengrens een CO2-heffing invoeren: bedrijven uit Azië of Amerika die niet betalen voor hun uitstoot, moeten dan een heffing betalen als ze hun spullen willen verkopen op de Europese markt (de grootste markt ter wereld). Zo hoopt de Europese Unie het succes van het systeem met emissierechten te exporteren, opdat ze ook elders CO2-heffingen invoeren.
Dat kan natuurlijk alleen als binnen Europa compensatiemaatregelen als de IKC worden afgeschaft. Compensatie van een nadeel moet immers niet omslaan in bevoordeling van de eigen industrie. Al was het maar omdat je geen handelsoorlog met de VS of China wilt riskeren.
Kortom, het idee achter de afschaffing van de IKC is juist een mondiaal gelijker speelveld, waarbij alle industrie betaalt voor de klimaatschade die ze veroorzaakt. Die achtergrond blijft in het EW-artikel buiten beeld.
De gebruiker betaalt
Dan de volumecorrectieregeling (VCR). Alle bedrijven en consumenten die zijn aangesloten op het elektriciteitsnet betalen mee aan de netbeheerkosten. Grootverbruikers kregen daarop via de VCR een korting en betaalden daardoor minder mee aan de investeringen die nodig zijn om het elektriciteitsnet te verzwaren.
Maar dat mocht helemaal niet. Het Europese Hof van Justitie bepaalde dat dergelijke kortingen niet in de wet mogen worden opgenomen. Bovendien schrijven de Europese regels voor dat de tarieven voor netgebruik gebaseerd moeten zijn op de daadwerkelijke kosten.
Nederland staat bij het afschaffen van deze korting dus helemaal niet alleen. Het volgt juist een algemene Europese lijn. Ook dit noemt EW niet.
Niemand houdt zich aan de regels als uitgangspunt
Europa is momenteel volop bezig met het creëren van een gelijk speelveld op het gebied van energiebelastingen.
Voorheen bestonden er slechts minimumtarieven: ieder Europees land moest een minimaal basistarief vragen, daarbovenop kwamen verschillende (milieu)heffingen en accijnzen die per land kunnen verschillen.
Met de revisie van de Richtlijn Energiebelastingen (Energy Taxation Directive, ETD) wil de EU dat harmoniseren.
De energiebelasting die bedrijven betalen moet niet langer afhangen van hoeveel energie ze gebruiken, maar vooral van hoe vervuilend die energie is. Klimaat- en milieuschade wordt zo onderdeel van het minimale belastingtarief.
Ecorys schrijft dat ook meermaals in zijn rapport: ‘Een van de belangrijkste doelstellingen van de herziening van de ETD is het verminderen van het aantal belastingvrijstellingen binnen de EU. [..] De verwachting is dan ook dat er op termijn een gelijker speelveld binnen de EU zal ontstaan.’
Ecorys verwacht dus juist eerlijker concurrentieverhoudingen, iets dat de EW-lezer niet te weten krijgt.
Vreemd uitgangspunt
Bij de berekening van de energiebelasting in verschillende Europese landen doet Ecorys (en dientengevolge ook EW) de opvallende aanname dat Nederland de enige is die de Europese doelstelling van een gelijk speelveld nastreeft. Alsof Duitsland, Frankrijk en België die gewoon aan hun laars gaan lappen.
Natuurlijk, de regels zijn nog volop in ontwikkeling en het is goed om in de gaten te houden of andere landen zich eraan houden. Maar hier wordt wel heel erg van het negatieve uitgegaan.
Tot slot valt in de klacht van de industrie het gebrek aan fantasie nogal op. Als het wegvallen van de volumecorrectieregeling – waardoor bedrijven meer moeten betalen voor het netbeheer – zo’n groot probleem is, waar blijft dan de bijdrage van die bedrijven om het net meer te ontlasten?
Als grootverbruikers van elektriciteit flexibel(er) inspelen op het wisselende aanbod van stroom, en hun productie fluks opschalen als er veel zon- en windenergie beschikbaar is, dan hoeft het net minder snel te worden verzwaard. Dat scheelt in de kosten voor netbeheer. Het lijkt volledig in lijn met de Europese regels om bedrijven te belonen die bijdragen aan het ontlasten van het stroomnet. Over dergelijke mogelijkheden schrijft EW echter niets, het tijdschrift geeft slechts ruim baan aan de klaagzang.
Wat mij betreft is dit het beeld dat beklijft: terwijl de Europese Unie haar best doet voor een mondiaal gelijk speelveld, behouden Nederlandse bedrijven graag hun nationale voordelen. Ze schetsen een onrealistisch doembeeld, dat EW vervolgens uitvergroot.
Heb een fijne week,
