Commentaar Vrouwenpartij: De echte crisis die we moeten oplossen is ons gebrek aan empathie, zegt Paul Polman (ex Unilever) met een heel instemmende knik van ons vrouwen. Ook zegt hij: we hebben niet de goede leiders met moed.
Empathie komt uit ons hart, maar we geven ons graag over aan ons ego en vooral ons ego in de onderbuik. Die plek waar antipathie heerst met geld en macht als compagnons. ‘Ikke, ikke en de rest kan ……’ is de bekende slogan uit onze buik.
Hoe kan de macht en invloed van de onderbuik verminderd worden, is de grote vraag
De onderbuik is het grote probleem van deze tijd. De ruk naar rechts is het gevolg van de toegenomen invloed van de onderbuik. Een onderbuik gevoelig voor nepnieuws en leugens, voor wantrouwen en achterdocht, voor influencers en foute beïnvloeders, voor roddel en achterklap, voor haat, discriminatie en racisme, en voor verslavingen als aan de ultrakorte filmpjes op Facebook en TikTok. Het is een fenomenaal leger aan valse invloeden geworden waar een grote minderheid voor gevallen is.
Onze onderbuik staat buiten de controle van ons geweten, buiten de controle van ons gezond verstand en mentale intelligentie. Alleen een goede opvoeding en besef van waarden kan de onderbuik in toom houden. De Kerk hield ons geweten in stand, maar nu moeten we er zelf voor zorgen. Een gezond verstand was ons eigen, maar wordt in deze tijd grootschalig aangevallen door twijfel en (bestaans)onzekerheid. Hoe kunnen we nog chocola maken van de tegenstrijdige wereld om ons heen? Of zou het een wereld in de overgang zijn? Altijd moeilijk een overgang.
De oplossing ligt bij de 20%
Wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat als 20% van de bevolking of samenleving overgestapt is naar iets nieuws, dat de rest niet anders kan dan volgen. Het kantelpunt ligt daarom bij de eerste 20% mensen die bewust weigeren om hun onderbuik hun leven te laten bepalen. Zonder zo’n kantelpunt kunnen we niet het hoofd bieden aan de gevolgen van klimaatverandering, blijft het besturen van Nederland een soepzooitje en blijft het wantrouwen zegevieren.
Wij van de Vrouwenpartij denken dat het grootste kantelpunt in handen ligt van de vrouwen. In alle segmenten van onze samenleving groeit hun invloed, waardoor ze uiteindelijk het management van Nederland in empathische zin kunnen overnemen (want na een kantelpunt volgt iedereen hen in ideeën). Voor de duidelijkheid: de uitvoering is uiteraard gezamenlijk. Veel mannen spelen graag de baas over vrouwen, maar bij empathische vrouwen zit dat minder in hun natuur. Zij zijn het liefst van ‘alles samen.’
Een mooi en veelzeggend voorbeeld: de vrouwen in de VS kunnen de uitkomst van de komende verkiezingen bepalen door niet-Republikeins te stemmen en daarmee hun abortus standpunt duidelijk te maken. Tegelijkertijd zou dat een enorme nederlaag betekenen en het kantelpunt voor de huidig overheersende onderbuik van de VS.
Vier jaar progressief beleid zonder tegenstand van rechts kan de VS haar positie in de wereld teruggeven en die wereld toekomstbestendig maken.
Vrijheid van de onderbuik heeft onze toekomst in handen.
Lees hier het artikel: Volgens Paul Polman hebben we geen klimaatcrisis: ‘De echte crisis is ons gebrek aan empathie’
Bron: change.inc
Hannah van der Korput
15 april 2024
Volgens Paul Polman hebben we geen klimaatcrisis: ‘De echte crisis is ons gebrek aan empathie’
Het is Polman niet om het klimaat, maar om de mensen te doen. Dat vertelde hij afgelopen donderdag tijdens ons Changemaker Spring Event. “De klimaatcrisis is een menselijke crisis. Het gaat over mensen die op drift raken omdat gebieden onbewoonbaar worden. Er gaan levens verloren door de gevolgen van natuurrampen en luchtvervuiling. Ik geloof niet dat we als mensheid kunnen functioneren als we dit onrecht toestaan. Dat drijft me meer dan het klimaat.”
Gebrek aan empathie
Waar veelal wordt gesproken over de klimaatcrisis, ziet hij dat anders. “De opwarmende aarde, het verlies aan biodiversiteit, een minder productieve bodem: dat zijn enkel symptomen. De echte crisis die we moeten oplossen is ons gebrek aan empathie. We denken te veel en te vaak aan onszelf. We weten hoe we toiletten moeten bouwen, maar anderhalf miljard mensen doen hun behoefte nog altijd in de buitenlucht. We weten hoe we regeneratief voedsel moeten telen, maar doen het niet op grote schaal. We weten hoe we biodiversiteit moeten redden, maar kappen nog steeds bomen. We hebben de verplichting om het beter te doen. Voor moeder natuur en toekomstige generaties.”
Hoopvol
Toch is Polman hoopvol. “De wetenschap zegt dat we meer kunnen doen. Daar ben ik het mee eens: van 90 procent van de problemen weten we al hoe we ze moeten oplossen.” Hij ziet daarin een grote rol weggelegd voor het bedrijfsleven. “Zij zijn de drijvende kracht voorwaarts.”
Wat is succes?
Als we weten hoe het moet, waarom doen we het dan niet? “Weinig boards denken duurzaam. De enige beperking voor bedrijven is de moed van hun leiders. Alleen: we hebben niet de goede leiders. Onlangs hoorde ik van een onderzoek waarbij studenten werden geïnterviewd voordat ze aan hun managementopleiding begonnen. Hen werd gevraagd wat ze wilden bereiken, wat het hoogste doel was. Ze wilden allemaal de wereld een beetje beter maken. Echte waarde toevoegen. Na hun opleiding werd hen dezelfde vraag gesteld. Het antwoord was veranderd. Ze wilden vooral veel geld verdienen, bij Goldman Sachs werken. En daar zit het probleem. We hebben besloten dat succes afhangt van het geld dat je verdient en de functietitel die je hebt. Die egocentrische waarden bepalen ons gedrag. Iemand van sales kan worden beloond op basis van het aantal deals die worden gemaakt. Is de beloning op basis van klanttevredenheid, verandert het gedrag. Leiders moeten dus voorzichtig zijn met wat ze van hun personeel vragen.”
Bedrijven die verder kijken dan alleen winst zijn succesvoller, zegt Polman.
We bewegen
We gaan voorzichtig voorwaarts, ziet Polman. “Er gaan inmiddels meer investeringen naar groene energie dan naar de fossiele industrie. Vorig jaar werd er een recordvermogen aan zonnepanelen geïnstalleerd. Het aandeel nieuw verkochte auto’s dat elektrisch is, blijft groeien. We bewegen. Er komt wetgeving aan waardoor sectoren en industrieën moeten verduurzamen. We gaan vooruit. Het probleem is alleen dat we lineair gaan, terwijl de klimaatverandering exponentieel toeneemt.
“We accelereren niet, en dat komt omdat we andere landen niet helpen. We denken vooral aan onszelf. Ik werk momenteel aan een groen energieproject in Malawi en zie dat de prijs voor dezelfde zonnepanelen zes keer hoger ligt dan hier. Daar is veel meer zon, maar toch investeren we niet omdat we het niet vertrouwen. Onze mindset moet veranderen. We moeten niet alleen solidair zijn met Europa, maar met landen en mensen wereldwijd.”
Vertrouwen
De oud-CEO van Unilever is duidelijk: we hebben geen andere keuze dan te verduurzamen. “Anders helpen we onze bedrijven én onszelf om zeep. De statistieken zeggen dat 80 procent van de soorten aan het uitsterven is. De mens kan er daar één van zijn als we op dezelfde voet doorgaan. Bovendien zijn bedrijven die verder kijken dan alleen winst succesvoller. In mijn tijd bij Unilever konden we na een paar jaar laten zien dat de duurzamere koers direct gelinkt was aan verbeterde bedrijfsresultaten. De purpose-driven merken in het portfolio presteerden beter en waren winstgevender.”
Dat leidde tot vertrouwen bij de medewerkers, de board en de financiële markt. Als het gaat om vertrouwen, zijn leiders volgens Polman net zo belangrijk als de prestaties. “Leiders die menselijk zijn, worden meer vertrouwd. Ik ken managers die zowel menselijk als resultaatgericht zijn. Van hen hebben we er meer nodig.”
