Bron: de Groene Amsterdammer
klein krijgen
Marja Pruijs
17 juni 2020
De een na de ander om me heen wordt van zijn sokkel getrokken. Schrijvers, critici, regisseurs, grappenmakers… Mensen met wie ik ben opgegroeid, wier werk ik heb leren beschouwen, met wier stukjes ik week in week uit te dealen had, die ik serieus heb moeten nemen, waar ik bang voor was zelfs. Wat moet ik ervan vinden dat ze blijken te kunnen verdwijnen? Moet ik opgelucht zijn?
Het schijnt dat je gehecht kunt raken aan je kwelgeesten. Sommige mensen trouwen er zelfs mee. ‘Hij houdt me scherp’, heet het dan. Je hoeft niet direct een masochist te zijn om juist voor een aai van je beul gevoelig te zijn. Stel je voor dat je het vriendinnetje bent van Hans Teeuwen, dacht ik vroeger. Dan ben je binnen.
Ik dacht dit letterlijk: dan ben je binnen.
